بیخیال توضیح و تلافی

همیشه فک میکردم باید بدی‌‌هایی که دیگران در حقم کردن رو بیان کنم؛ تا جایی که امکان داره به خودشون البته. یه جورایی انتقام و حال‌گیری. فکر اینکه حرفی بی‌جواب بمونه خیلی اذیتم میکرد و می‌کنه.

حالا ولی سعی میکنم که اینجوری نباشم؛ که بذارم اتفاقا بگذره و سعی نکنم اشتباه دیگران رو ثابت کنم؛ که فقط نظر خودم مهم باشه و سعی نکنم نظر دیگران رو تغییر بدم؛ که در جواب خیلی حرفا سکوت کنم؛ که تو دنیای ذهن خودم خوشحال باشم.

سخته ولی باید بشه‌.

پ.ن: تو راهم. دارم میرم پیش a.